story of my life

når eg tar bussen frå bergen til nordfjordeid, så slår det meg at dette er ei heilt spesiell reiserute. på ekstremt mange måtar. oppsummert, så inneheld denne vegstrekningen heile min livshistorie, i litt omstokka rekkefølge. det er nesten så det er litt fascinerande korleis livet mitt har utspelt seg langs denne vegen.

vi begynnar med bergen. her gjekk eg først på folkehøgskule, og har budd der seinare i fire år. akkurat no syns eg bergen er ein møkkaplass, som eg aldri har funne meg heilt til rette i. har ikkje lyst tilbake på noværande tidspunkt. men det har skjedd unevnelig mykje drama og action der... det skal seiast.
midt mellom bergen og dale ligg osterøy. atmed den hadde vi ein gang ei hytte. og der har eg hatt dei kjekkaste barndoms-minnene eg kan komme på. meir orka eg ikkje å sei om det, for no ekje den hytta tilgjengelig lenger. makes me extremely sad.

så kjem dale. pappa voks opp her, farmor bur her. eg hakje vært der på mange mange mange år, men vi var der ofte i påsken når eg var liten. og eg og frode spelte sonic the hedgehog på segaen, til farmors store forskrekkelse. på veggane var det 60-talls tapet, og ein gang hadde eg med meg ein kjæreste på besøk der. litt etter dale kjem også avkøyrsla til hytta. og når eg ser den vegen blir eg alltid litt trist, for eg savnar å køyre inn der og glede meg til ei veke med fisking, peis, skjeve med aprikos-syltetøy og rare kaffikoppar.

neste stopp voss. her budde mormor og morfar når eg var liten. no bur mamma og pappa her. og eg vekslar mellom hat/elsk for denne plassen. akkurat no, mest hat. men før i tida var voss prega av kos, kos, og atter kos. med verdas beste besteforeldre. vafler, bollar, sommar, markjordbær, hoppekonkurranse på teppet i stova, boklesing på senga om morgonen, og snop i skuffen til mormor sitt nattbord.

neste stopp av signifikans blir nok lærdal. her jobba eg fire somrar på turistinfoen, samt eit år på opplysningen 1881. førstnevnte jobb var superkoselig, 1881 var tortur. jaja.
videre på reisa: kaupanger <3 min heimstad. hadde ein utrulig bra barndom på denne plassen. og skulle ofte ønske at eg fremdeles budde der, var fjortis, og at livet fortsatt berre var a piece of cake. savnar det. å køyre gjennom kaupanger med bussen, minnar meg om alt det rare vi fann på her når vi var små :) sykkelturar, huset til bestevenninna mi astrid, bursdagsselskap, laurdagsformiddag på butikken med vekepeng til snop, øl-drikking i skogen, å gå heim frå skulen og kjøpe cola på vegen, å fjase med astrid og ha teit humor <3

i sogndal har eg budd som student i tre år, tilbragt utallige timar på meieriet med enten ein kaffi eller fem tusen øl på bordet. savnar det også. samt at sogndal og kaupanger er så nært kvarandre at dette også føles som heime. og det ligg ein heil hauuuuug med minner der. det går ikkje an å nevne alle, men den siste kvelden eg budde der så drakk eg meg sørpe dritings, ringte ein kompis, og gjekk ein lang tur i snegle-fylla-fart, og dagen etterpå var eg så fyllasjuk at eg ikkje klarte å pakke ein einaste ting før mamma og pappa kom med flyttebilen for å hente meg. dei vart litt sure.

sååååå kjem vi til turen frå sogndal til skei, som for alltid minner meg om tida på firda vgs, og hybellivet på sandane. HAPPY times. good times. alt det der. også: SAVN. dei kjekkaste åra i mitt liv (sjølv om eg ikkje alltid opplevde det slik på dåværande tidspunkt). når vi kjem til skei hugsar eg rare ting som vart sagt og gjort der, i det vi måtte bytte buss for å komme til sandane. ting som fortsatt får meg til å le. når ein er framme på sandane ser eg gunhild og anita og tonje sin gamle hybel frå bussen, og min eigen litt lenger borti gata, og kvar gang tenkjer eg "sukk". eller "aaaw." musikklinja er nok eit av dei smartaste valga eg har tatt trur eg. ein gong eg hadde vore på fest, og kom heim, var eg litt einsam, så eg pakka meg inn i dyna mi og gjekk bortover gata til tonje sitt hus og sov der istaden. på vegen fekk eg latterkrampe av meg sjølv, fordi eg tross alt gjekk der med ein svær dyne rundt meg. og så var eg jo tross alt full.
så er vi framme på eid, og her er eg no.